Schaamte, tot vorige week!

Na vorige week toch best een respectabel resultaat te hebben behaald bij de weging, is de rest van de afgelopen week eigenlijk best wel dramatisch verlopen. Kleine aanpassingen in het voedingspatroon maakten dat ik de hele dagen met volgegeten gevoel rondliep, gevolg van een veranderend metabolisme. En daarnaast de intensivering van mijn trainingen waardoor ik ook nog eens spierpijn en zere voeten als dagelijkse beloning had. Echt alles in mijn lichaam schreeuwde om rust.
Tja, de strijd tegen de kilo’s gaat niet altijd even makkelijk. Of was het allemaal psychosomatisch? Een lichamelijke reactie op de geestelijke gemoedstoestand. Die zondag van de weging was namelijk ook de dag waarop ik voor mij zelf besloot om deze week een van de barrières te doorbreken die mij emotioneel zwaar hebben getroffen de afgelopen maanden…

The walk of shame

Weet je nog dat ik schreef dat ik een tijdje terug bij Europa’s grootste en snelste houten achtbaan, Joris en de Draak (The Ride) in de Efteling, mezelf met moeite in het kuipje had geworsteld om er achter te komen dat ik de veiligheidsgordel niet dicht kreeg? En de stalen beugel die je in dat kuipje moet houden zelfs door twee medewerkers niet dicht gedrukt kon met als gevolg dat ik voor het oog van honderden lachende wachtenden The Walk of Shame richting uitgang mocht maken, maar niet eerder dan dat ze mij letterlijk uit het kuipje moesten trekken omdat ik shocking klem zat? Letterlijk te dik om in een attractie te kunnen! Wat een schaamte!
Die dag heeft mij sindsdien redelijk achtervolgd en in de aanloop naar Hemelvaartsdag angst aangejaagd. Na de weging vorige week besloot ik niet langer te wachten en het er gewoon op te wagen en afgelopen zaterdag was het dan zover! Een week lang van spanning, zenuwen, slecht slapen en zwaarder trainen. Zeg maar gerust dat ik afgelopen week niet echt lief ben geweest voor mezelf.

De efteling

Enfin, met lood in de schoenen afgelopen zaterdag dus richting Kaatsheuvel afgereisd. Daar als eerste naar desbetreffende achtbaan gegaan en in de rij aangesloten. Zenuwen, hartkloppingen en tal van scenario’s bedacht over wat te doen als het mij weer niet zou lukken dit ritje te maken was het dan eindelijk mijn beurt. Met angstzweet, op plekken die ik jullie maar niet zal laten visualiseren, in het karretje gestapt.  Geen seconde meer stil gestaan bij het gegeven dat ik ook altijd nog verschrikkelijke hoogtevrees heb. Ja, serieus. Ik word al misselijk wanneer ik uit een diep bord eet!

Ik ging zitten en voelde geen druk van het kuipje op mijn heupen. Gordel om, deze sloot zelfs met mijn zoontje naast mij in de zelfde gordel. En toen de beugel die de vorige keer zelfs door twee medewerkers niet ver genoeg in mijn buik kon worden gedrukt tot in de eerste klik. Ik kon hem sluiten.
Ter plekke was ik even met stomheid geslagen. De beugel sloot! Ik vond mezelf al snel de grootste idioot in de rij, want nu moest ik de rit ook uitzitten. Waarom leek mij dit ook weer een goed idee? Ik had ja een prima excuus om dit niet te hoeven doorstaan?! Maar de beugel sloot. Het was mij gelukt! En hoe dat er uit ziet? Nah, ik heb de zwaar overbelichte foto maar aangeschaft voor een belachelijke prijs, maar ja. Photo or it didn’t happen!
En onthoud even dat deze foto is gemaakt nadat ik al bijna 2 minuten lang met 75 Km/H in de meest oncomfortabele achtbaan heen en weer was geschud.

Een beeldend bewijs dat wanneer je je doel bereikt…. iedere angst en schaamte verdwijnt en niets of niemand die lach nog van je gezicht krijgt!

Groetjes een blije Jowan!

Jowan en de draak